Η καρδιά είναι το κέντρο της ύπαρξης και οπότε κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί εάν είναι όντως ταυτόσημη με την αγάπη. Η αγάπη είναι η πιο πολυπόθητη ανάγκη και η πιο μεγάλη έμπνευση στις ζωές μας. Ανεξάρτητα από αυτό που αγαπάμε, είναι μία πολύ ισχυρή δύναμη. Κάνει κάποιον να παλέψει, να προστατέψει, να θυσιάσει, ακόμη και να πεθάνει γι’αυτό που αγαπά.
Η αγάπη υπάρχει όταν το σκότος, η άγνοια όπως και οι ανισορροπίες υποχωρούν, όταν καλλιεργούμε ένα είδος εσωτερικού φωτός στην καρδιά. Αυτό συμβαίνει όταν ενδιαφερόμαστε για τους εαυτούς μας, την ευτυχία μας και την ανάπτυξή μας. Όταν δείχνουμε ενδιαφέρον, αυτό μεταμορφώνεται σε δράση, η οποία λειτουργεί προωθητικά για την επίτευξη του σκοπού του ενδιαφέροντος αυτού. Αυτό αυτομάτως βοηθά στην συστηματική και τακτική εξάσκηση, ώστε να επιτύχουμε αυτό για το οποίο ενδιαφερόμαστε να αποκτήσουμε ή να γίνουμε.
Μόλις αρχίσουμε τον διαλογισμό στην καρδιά με το κατάλληλο ενδιαφέρον, αυτή η πρακτική δημιουργεί ένα (εσωτερικό) κενό. Είναι παρεμφερές όπως όταν μία κοπέλα σκέφτεται τον αγαπημένο της. Όταν αυτή η αγάπη είναι αγνή, υπάρχει μια ταραχή στην καρδιά που δημιουργεί ένα κενό, και έτσι πυροδοτείται κάποιου είδους δράση — μία σιωπηλή αναθύμηση, ή ένα κάλεσμα, ή μία έμπνευση να κατασκευάσει ή να αγοράσει ένα δώρο ή να γράψει ένα γράμμα, για παράδειγμα. Παρομοίως, το ιδανικό που θέτουμε για τους εαυτούς μας όταν διαλογιζόμαστε, γεμίζει το κενό που δημιουργείται με το διαλογισμό. Συνεπώς, ό,τι επιτυγχάνουμε με το διαλογισμό είναι στ’ αλήθεια αυτό στο οποίο ευελπιστούμε. Εάν το ιδανικό μας μάς επιφέρει δυστυχία και αδιευθέτητα συναισθήματα, εξαναγκαζόμαστε να ψάξουμε για κάποιο άλλο ιδανικό. Αυτή είναι και η ουσία της ανθρώπινης ζωής – η αναζήτηση, η ανακάλυψη, η ανά-ζήτηση, η ανά- κάλυψη, έως ότου βρούμε εκείνο το πράγμα που φέρνει μία αδιάσπαστη ισορροπία.
Αυτή η καταληκτική ιδέα είναι συνεπής με τις φυσικές αρετές της καρδιάς, που είναι, να βρούμε την εσωτερική γαλήνη, αρμονία, αγάπη και άλλα. Αυτή η κατάσταση μπορεί επίσης να αποκληθεί και κατάσταση αληθινής γνώσης, ελεύθερη από το σκοτάδι και την άγνοια. Επομένως, το φως εκλαμβάνεται ως αμυδρή ιδέα πάνω στην οποία διαλογιζόμαστε. Το φως, σε μία μεταφυσική διάλεκτο, βοηθά στην απομάκρυνση του πυκνού σκότους: με μία απλή υπόθεση ότι το φως είναι στην καρδιά μας και ο διαλογισμός επ’ αυτής, το εσωτερικό σκοτάδι απομακρύνεται και αποκαλύπτεται η γνώση.
Βιώνοντας την ανακούφιση που επέρχεται από την υποχώρηση ενός στρώματος άγνοιας, θέλουμε να απελευθερωθούμε από την ολική άγνοια υιοθετώντας όλο και πιο ολοκληρωμένα τον διαλογισμό πάνω στο Φως. Μόλις το σκότος, και οπότε η άγνοια, απομακρυνθεί, τότε αυτόματα μας αποκαλύπτονται ή εκθάπτονται τα αληθινά μυστήρια αυτής της ευγενικής καρδιάς.
Τώρα ερχόμενοι στην ποιότητα του Φωτός: μιας και συζητάμε γι’αυτό όπως είναι το μεταφυσικό του νόημα, υπάρχει κάποιος τρόπος να προσθέσουμε ένα επίθετο σε αυτό και να δούμε εάν αυτό βοηθά παραπέρα στον διαλογισμό μας;
Όταν υποφέρουμε από άγνοια, αμφιταλαντευόμαστε από το ένα συναίσθημα στο άλλο. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην δυαδικότητα, η οποία αναπόφευκτα οδηγεί στην ευχαρίστηση και τον πόνο, την λύπη και την χαρά. Η ηρεμία πνεύματος που χρειάζεται για να νιώσουμε μια αίσθηση εκπλήρωσης και διαρκούς ευτυχίας είναι εκεί όπου δεν υπάρχει δυαδικότητα. Όταν συμμετέχουμε σε αυτήν την μη-δυαδική κατάσταση ύπαρξης, αντιμετωπίζουμε ό,τι η ζωή έχει να μας προσφέρει, με την σωστή απόκριση και χωρίς να είμαστε καταβεβλημένοι. Αυτή θα μπορούσε να οριστεί και ως η θεϊκή κατάσταση. Άρα, όταν διαλογιζόμαστε στο Θεϊκό Φως στην καρδιά, η δυαδικότητα αντικαθίσταται από την ενότητα. Η ενότητα παράγει ηρεμία, σταθερότητα και μία κατάσταση του να είσαι έμπλεος Αγάπης.
Επομένως, εάν καταπιαστούμε με έναν τέτοιο διαλογισμό στην καρδιά, υποθέτωντας ότι το Φως είναι εκεί, μας οδηγεί σε μία πλήρη βίωση της αγάπης!
Ας εξερευνήσουμε αυτήν την εμπειρία…
Εδώ βρίσκεται ένα σχετικό απόσπασμα του ορισμού της αγάπης από το Wikipedia:
Αγάπη είναι «ένα συναίσθημα έντονης στοργής και προσωπικής προσκόλλησης».
Αγάπη είναι επίσης «μία αρετή που αναπαριστά όλη την ανθρώπινη καλοσύνη, συμπόνοια, και στοργικότητα», όπως επίσης και «το ανιδιοτελές, πιστό και γενναιόδωρo ενδιαφέρον για το καλό του άλλου». (http://www.merriamwebster.com/dictionary/love)
Η αγάπη μπορεί επίσης να περιγραφεί ως ενέργειες ως προς τους άλλους βασισμένες σε συμπόνοια ή στοργή.
Η αγάπη ίσως είναι η πιο συχνά αναφερόμενη λέξη. «Είναι ένα συναίσθημα», λένε κάποιοι. «Η αγάπη είναι αυτό που η αγάπη κάνει», λένε άλλοι, υποδεικνύοντας τις πράξεις φροντίδας και ενδιαφέροντος στις σχέσεις και τη δουλειά. «Αγάπα αυτό που κάνεις», λένε άλλοι, επικεντρώνοντας στην ανάγκη να φέρουμε εις πέρας τα καθήκοντά μας και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας με χάρη και ομορφιά. «Η αγάπη προκαλεί πόνο», λέει κάποιος που έχει υποστεί μια αρνητική εμπειρία από μία τετριμμένη σχέση. «Η αγάπη εξευγενίζει», λέει κάποιος άλλος που έχει επηρεαστεί θετικά από αυτήν.
Ο Μαχάτμα Γκάντι έγραψε, << Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει και ζωή.>> Η αγάπη στην οποία αναφέρεται συνεπώς, είναι μία ζωοοποιός δύναμη. Η ίδια η πράξη του να αγαπάς παρέχει ένα όχημα για να γεννηθεί η ζωή, να προστατευθεί, να τραφεί και να της παρασχεθεί η δημιουργική της δύναμη για να εκδηλωθεί στο πλήρες δυναμικό της (υπό την έλλειψη μιας καλύτερης λέξης, ‘Θεός’). Στην Βίβλο (Γένεσις 9:7) παρατίθενται τα λεγόμενα του Θεού <<Να είστε γόνιμοι και να πολλαπλασιαστείτε.>> Θα το ερμήνευα αυτό σαν να εννοούσε να πολλαπλασιάσουμε την πρωταρχική ζωοδόχο αγάπη σε όλες τις ένδοξες και ποικίλες εκδηλώσεις της.
Επιπρόσθετα έχουμε συναντήσει άγια όντα· ήταν ερωτευμένα με τον Θεό, αναζητώντας Τον παθιασμένα έξωθεν και ένδοθεν. Αυτή η πορεία έχει υπάρξει κάπως αφηρημένη για την επιστημονική κοινότητα, ώσπου η συνειδητότητα έγινε πολύ δημοφιλής με την επιστημονική έρευνα να υποστηρίζει τους ισχυρισμούς της περί συγκέντρωσης, επίγνωσης και συμπόνοιας και επεκτείνοντας αυτές τις ικανότητες μέχρι του σημείου των θείων αρετών. Αυτό εξώθησε την σκέψη προς μία κατεύθυνση σύμπτυξης της αποτελεσματικότητας με την ανιδιοτέλεια: αποτελεσματικότητα σε όλα όσα εμπίπτουν στα εγκόσμια ζητήτηματα και ανιδιοτέλεια σε όλα όσα φαίνεται να συγκοινωνούν με την πνευματική ή εσωτερική διάσταση και τον πυρήνα της ευδαιμονίας για την ύπαρξη του καθενός. Η συνειδητότητα μιλά ευσπλαχνικά για την κοσμικότητα και την πνευματικότητα, σε μία πνοή, προκειμένου να τραβήξει την προσοχή προς τον εσωτερικό μας κόσμο. Εκείνο το πνεύμα συντίθεται από το συναίσθημα της αληθινής αγάπης και της αληθινής ζωής.
Φθάνοντας σε αυτήν την πτυχή της εσωτερικής διάστασης και αγάπης, ας συζητήσουμε λίγο για την αγάπη για τον εαυτό μας. Ο Έριχ Φρομμ, στην Τέχνη της Αγάπης, πρότεινε μια επαν- εκτίμηση της αγάπης για τον εαυτό με μία θετική έννοια, επιχειρηματολογώντας ότι για να είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε αληθινά κάποιο άλλο άτομο, θα πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, με την έννοια ότι σεβόμαστε τον εαυτό μας και γνωρίζουμε τον εαυτό μας, π.χ. το να βλέπουμε ρεαλιστικά και να είμαστε ειλικρινείς για το ποιες είναι οι δυνάμεις και οι αδυναμίες μας.
Η Deborah Khoshaba, μία Κλινική Ψυχολόγος και Διευθύντρια της Επαίδευσης και Ανάπτυξης στο Ινστιτούτο Hardiness του Irvine, στην Καλιφόρνια, έγραψε τα ακόλουθα:
<< Η αγάπη για τον εαυτό μας είναι η αυτοεκτίμηση που μεγαλώνει από τις δράσεις που υποστηρίζουν την σωματική, ψυχολογική και πνευματική ανάπτυξη. Η αγάπη για τον εαυτό μας είναι κάτι δυναμικό· μεγαλώνει με δράσεις που μας βοηθούν να ωριμάσουμε. Όταν δρούμε με τρόπους που επεκτείνουν την αγάπη για τον εαυτό μας μέσα μας, αρχίζουμε να αποδεχόμαστε πολύ καλύτερα τις αδυναμίες μας αλλά και τα δυνατά μας σημεία, χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογήσουμε τα τρωτά μας σημεία, δείχνοντας συμπόνοια για τους εαυτούς μας σαν ανθρώπινα όντα που πασχίζουν να βρουν το προσωπικό τους νόημα στα πράγματα, που είναι επικεντρωμένα στον σκοπό της ζωής και τις αξίες, και αναμένουν να ζήσουν την προσωπική ολοκλήρωση μέσα από τις προσπάθειές τους.>> [1]
Οπότε, από ποιο μέρος του ανθρώπινου όντος εκπέμπεται αυτή η αγάπη; Από την καρδιά, ίσως. Οπότε, όταν ακολουθούμε τον δρόμο της Heartfulness, σημαίνει αυτό το να είσαι έμπλεος αγάπης; Μόνο όταν η αγάπη είναι αγνή θα έχει το καλύτερο πιθανό αποτέλεσμα για όλους. Θα είναι η αγάπη αυτή άνευ όρων και έτσι συμπαντική αγάπη; Σε αυτή την κατάσταση, αυτή η αγνή αγάπη θα ύφαινε όλες τις καρδιές μαζί σε ένα κοινό πεπρωμένο! Ποιο θα μπορούσε να ήταν αυτό;
Deborah Khoshaba, Ψυχολ., «Μια ιατρική συνταγή επτά βημάτων για την αγάπη για τον εαυτό μας «, Psychology Today, 27 Μαρτίου 2012. https://www.psychologytoday.com/blog/get-hardy/201203/seven-step-prescription-self-love.
